Wist ik veel dat stil zo stil kon zijn
Wist ik veel dat leeg zo leeg kon zijn.
Ik leefde zonder zorgen zonder vrees.
’t Is altijd veel te makkelijk geweest.

Maar als de zon dan onder gaat.
En voor lange tijd verdwijnt
Voel ik intens verdriet ontstaan.
En dan ben ik weer zo klein.

Wist ik veel dat kil zo kil kon zijn.
Dat eenzaamheid veel erger is dan pijn.
Vrienden zeggen mij het komt wel goed.
Dat is wat het leven met je doet.

En langzaam sta ik recht, in de verte zie ik licht.
Het einde van de weg, die ik bewandel.
De ommekeer.
Ik dans en ik leef.
Ik bid en ik zweef.
Adem diep in, kom weer op dreef.
Al mijn demonen, verjaag ik uit m’n dromen.
En alles krijgt vorm, alles heeft zin.
Er woede een oorlog binnen in.
Maar nu sluit ik vrede.
En kap met het verleden.

Want ik voel de kracht, die ik heb gemist.
Die de nacht heeft uitgewist.
Weg met de zorgen, want ik dans weer tot de morgen.

Want ik heb gehuild, de hel doorstaan.
En door het diepste dal gegaan.
Maar ik leef nog, meer dan ooit ik leef nog.

Nu raas ik als een wervelwind, ik schreeuw het uit en heb zo’n zin.
Om veel te luid weer recht door zee te gaan.
En al wat nu nog komen gaat, en wat er nog te wachten staat.
Het maakt niet uit, ik kan de toekomst aan.

Wist ik veel dat stil zo stil kon zijn.