m'n dialect, m'n dialect
't is achteraf bekeken
'n echt voorrecht da wij da na
nog kunne spreke
dîe daar iet op zee, och die zou beter zwijge
't was de taal van ons Moeder
't is de taal van ons eige
da d'heel schoon beschaafd, och da d'hoorde direct
da moet deurgaan veur deftig, of iet dat 'r op trekt
nee 'k kan oe verzekere, as't moet zijn zwart op wit
m'n dialect da's veur mij nog
m'n schoonste bezit

en al die kritiek
wel dîe kan 'k ni verdrage
dîe gien dialect kent
dîen is te beklage
dîe mist iet in feite, iet da'k 'm zou wense
de simpele taal van de simpele mense
'n taal die van ons is, 'n taal heel apart
'n taal ongekuist, mor zo recht uit ons hart
want hoe da g'het bezie, 't dialect da d'is schoon
het klinkt zo eenvoudig, het klinkt zo gewoon
't dialect da d'is eigenlijk zoiet lak nen tolk
't getuigd van den aard van ons land en ons volk

en zit in de vremde
al is het veur jare
dan zulde gij zeker
oe dialect nog beware
want waar da g'ook zij, zo heel ver van huis
't dialect van oe streek, da's e stukske van thuis
ge sprekt vremde tale maar ge denkt impassant
on al wa d'oe lief is, en on Vlaandere oe land

nee, 'k zèn ni beschaamd 
m'n dialect nog te klappe 
ook al zullen er veel 
da direct wel ni snappe 
ik ben 'r fier op en ik denk ied're keer 
m'n dialect da d'is iet, wa da'k nooit ni verleer 
a'k het spreek zien'k die dorpkes waar ons mense in wone 
'k zien steden as Gent en as Brugge die scone 
'k zie de Kempen en Limburg, de zee en de duinen 
'k denk on mossele mè frit en on Diestersen bruine 
en on Antwârpe zelf mè de Lievrouwentore 
die stad waar'k as kind in den tijd ben gebore 
en hoe plat en hoe boers of hoe daddet ook zij 
m'n dialect is mij heilig 
m'n dialect ... da's van mij ....