‘k Heb altijd op straat willen zingen
Bij een accordeon
Over kleine simpele dingen
Op een plekkie in de zon

Dat leek me een vorstelijk leven
Daar verlangde ik naar met hart en ziel
Iedereen luisterde even
Terwijl het geld uit de hemel viel

Ik wou langs de straten gaan zingen
Bij een accordeon

Tijdens mijn schooltijd stond ik vooraan
Als er een beroep op een tenor werd gedaan
Er leek mij een roemrijke toekomst beschoren
Toen kwam er een drama mijn toekomst verstoren

De juf liet mij zwijgen
‘k Had de baard in de keel
Maar ik dacht pedant:
Weten jullie nou veel?

Straks ga ik op straat lopen zingen
Bij een accordeon
Over kleine simpele dingen
Op een plekkie in de zon

Ik zing van dat hele bekende
Van Amsterdam in lentetooi
Maar ook over dood en ellende
Want dat leek me toch zo wondermooi

Straks ga ik op straat lopen zingen
Bij een accordeon

Later kwam Liesje, die me begreep
Als ik eens een valse noot eruit kneep
Zij vond het mooi, we zongen duetjes
’t Was echte liefde, we hielden het netjes

In een portaaltje, 't was laat in de nacht
Met m’n neus in haar hals riep ik toen heel zacht:

“Zou jij met me mee willen zingen
Bij een accordeon 
Over kleine simpele dingen
Met z’n tweetjes in de zon

En al zitten we soms op een tochie
Ik maak van een hooiberg een hemelbed
Krijgen we later een jochie
Dan leert z’n vader hem schuiftrompet

Hij doet met ons mee als we zingen
En jij speelt accordeon

Jaren geleden, Liesje verdween
Ik zong wel op straat, maar het ging niet alleen

Ik zie nog die kerel die zong in ons straatje
Zij vond het prachtig, ik vond het naadje
Zij dacht dat die zanger er echt wat van kon
Hij lokte d’r mee, met z’n accordeon

Hoor ik soms een straatzanger zingen
Bij een accordeon
Over kleine simpele dingen
Op z’n plekkie in de zon

Dan kijk ik toch even naar buiten
Stiekem langs het glasgordijn
En altijd beslaan dan de ruiten
Of zouden het soms mijn ogen zijn?

Toch hoor ik op straat nog graag zingen
Maar zonder accordeon...