Valentijntje, Valentijntje 
Ziet ‘t leven als een geintje 
Valentijntje doet geen schijntje voor de kost 
Valentijntje houdt van dansen en van lachen en van sjansen 
Valentijntje, och, die leeft er maar op los 

‘s Morgens gluurt ‘ie door ‘t gordijntje 
Naar de mensen op ‘t pleintje 
Want die wachten op ‘t treintje naar hun werk 
Maar da’s niets voor Valentijntje 
Hij zegt: “Werken ondermijnt je 
Ik ga wandelen op ‘t pleintje bij de kerk” 

In een huisje op dat pleintje 
Woont een meisje, Roosmarijntje 
Valentijntje noemt haar stilletjes, een schat 
Met haar donkerbruine lokjes 
En haar geitenharen sokjes 
Is ze ‘t allerliefste meisje van de stad 

Dikwijls loopt ‘ie met een kleurtje 
Langs haar groengeverfde deurtje 
Maar hij durft ‘t niet te wagen 
Roosmarijntje’s hand te vragen 

Valentijntje, Valentijntje 
Ziet ‘t leven als een geintje 
Valentijntje doet geen schijntje voor de kost 
Valentijntje houdt van dansen en van lachen en van sjansen 
Valentijntje, och, die leeft er maar op los 

Op een dag nam hij een kansje 
En hij vroeg haar voor een dansje 
En hij stuntelde een beetje toen ‘ie zei 
“Roosmarijntje, hoor eens even 
‘k Zal je duizend rozen geven 
Roosmarijntje, als je trouwen wil met mij” 

En toen bloosde Roosmarijntje 
En toen hoopte Valentijntje 
En toen zei ze met een lachje 
En toen zei ze; ja, wat dacht je 

“Valentijntje, Valentijntje 
Heus, nu maak je maar een geintje 
Valentijntje, ach, wat doe je me verdriet 
Duizend rozen, wil je geven 
Maar daar kan ik niet van leven 
Valentijntje, zonder centjes gaat ‘t niet” 

Valentijn heeft toen begrepen; deze keer ging er wat mis 
En wanneer je nu wilt weten wat ‘t eind van ‘t liedje is 
Gluur dan ‘s morgens door ‘t gordijntje 
Want dan komt ‘t Valentijntje 
Uit ‘t huisje op ‘t pleintje bij de kerk 

Kust z’n vrouwtje, Roosmarijntje 
En z’n hele kleine kleintje 
En dan stapt ‘ie op ‘t treintje naar z’n werk