Janna Janokke heeft een mooie droom gehad:
dat het hele dorp verdoemd zal overstromen,
dat het hele dorp zal zinken in het grote modderbad,
omdat het zondepeil weer heel hoog is gekomen.
Janna Janokke heeft een psalmboek ingepakt 
en de poes en de kip een zwemvest aangegeven;
Janna Janokke wacht, de koekoeksklok tiktakt,
koekkoek, zegt de klok en Janna zegt: ”Nog even.”

Goed en kwaad, liefde en haat,
wat zal er bovendrijven?
En als de laatste ark vergaat,
waar zullen wij dan blijven?

Janna Janokke hoort des nachts de regen slaan
en ze weet, het grote uur is aangebroken
en ze heeft alvast geen kolen op de kachel meer gedaan
en de vlag nog even halfstok uitgestoken.
Janna Janokke heeft de radio aangezet
en ze luistert naar de uiterste signalen;
honderdduizend kurken zijn bevestigd aan haar bed;
die kan Janna Janokke best betalen.

Janna Janokke heeft aan niemand iets gezegd,
omdat zij alleen de ramp zal overleven.
“Wie niet zondigt” zegt ze – en dat zegt ze heel terecht-
“hoeft tenslotte verder nergens om te geven.
 Janna Janokke heeft gelachen in haar vuist:
reddingsgordels zitten om haar stoelepoten
en een heel grote gordel om ’t elektrische fornuis
en nog hele kleintjes om de kop en de schotels.

En de volgende morgen, wel dan is er niets geschied,
maar dat heeft Janna Janokke nooit geweten,
want de goede God die gunde haar die tegenvaller niet:
Hij heeft zich van het onvermijdelijke gekweten
en de vlag hangt nog halfstok, de familie is vergaard;
In haar laatste wil staat: “Ik Janna Janokke,
heb voor ’t geval dat de zondvloed toch de erfgenamen spaart
al mijn goeie geld door de wc getrokken.



muziek: Miel Cools
Tekst: Ed Leeflang