Een zonnestraal

Wanneer de regenvlaag is droevig uitgedruppeld
En t'weenen bigglend hangt aan ieder bloemenoog
Hoe frisch en lustig zoent een straal der lieve zonne
De treurnis uit de lucht en al de tranen droog

De botten zijn vergaan met bloemen in hun boezems
De hoop op vruchten viel met duizend bloesems af
Nog groene bladeren en afgeknakte stengels
Zijn uit hun eersten bloei gerukt in t'moddergraf

De hooge nesten liggen vol gebroken eitjes
En lieve vooglentaal is in de keel versmacht
In elke domenkruin ruischt zacht en vol mysterie
Het deinend-ritmisch lied van eene stille nacht

En toch een zonnestraal , één zonnestraal is voldoende
De droefheid krinkelt weg als mist die henendrijft
Nu nog een zonnestraal : het schijnt en schittert weder
Tot slechts de herinnering van t'onweer overblijft

Gelouterd in den weedom vinden al de bomen
In hun gewonde ziel weer liederen van moed
Op zijn verheven nest , zingt nog de droeve vogel
Te midden zijnen rouw een zang van licht en gloed

En nieuwe botten zullen jonge bloemen baren
Een andere kroon groeit haast om den verminkten boom
Nog zullen vruchten , versche stengels prachtig groeien
Uit t'stijgend sap van eenen sterken levensstroom

O ware t'ook den mensch gegund aldus te dragen
Den regen van het leed en vlagen tegenspoed
En kon hij na den val van duizend duizend dromen
Nog staan , lijk de natuur , met immer jonge moed

Kon hem wanneer in smart zijn zang is weggestorven
Wanneer zijn groene hoop en jonge bloeikracht viel
Een enkele zonnestraal vol nieuwe vlammen gieten
De doove lamp die treurig uitkwijnt in zijn ziel
               ----------------------------------