“Wil je met me trouwen?”, vroeg de tol aan het balletje
Maar het balletje zei: “Ben je niet goed snik?
Zie je niet dat ik 
Ben gemaakt van het allerfijnste leer
En dat zie je tegenwoordig haast niet meer.”

“En ik ben uit mahoniehout gesneden”, zei de tol
En ik dans een pirouette op het trottoir
En jij kunt prachtig springen
En meer van dat soort dingen
Daarom passen wij uitstekend bij elkaar.”

   “Wil je met me trouwen?”, vroeg de tol aan het balletje
Maar het balletje zei: “Ben je niet goed snik?
Weet je niet dat ik
Ben verloofd met de zwaluw van het dak
En die vliegt en draagt een zwart fluwelen pak.”

“En ik heb zeven kleuren in m’n jasje”
Zei de tol, “En we houden toch van kleuren alle twee
We kunnen heerlijk spelen en het zal je nooit vervelen”
Maar het eigenwijze balletje zei: “Nee”

Het balletje mocht op een woensdagmiddag mee op straat
Maar bij ’t spelen was ’t plotseling verdwenen
Ze zou nu wel gaan trouwen met de zwaluw van het dak
En de tol begon hartstochtelijk te wenen
Zo gingen na die dag de jaren ongemerkt voorbij   
En z’n jasje raakte langzaamaan versleten
Daarom werd ‘ie op een goede dag van top tot teen verguld
Maar hij kon z’n oude liefde niet vergeten
En zo tolde hij de straten op en neer
Tot ‘ie tot z’n grote schrik in een vuilnisbak belandde 
En daar vond ‘ie z’n verloren liefde weer
Maar ’t was het oude balletje niet meer
Haar jasje was verkleurd, gerafeld en gescheurd
Ze lag daar als een toonbeeld van  ellende
En de tol deed net of hij haar niet herkende

   “Wil je met me trouwen?”, vroeg de bal aan het tolletje
Maar het tolletje zei: “Ben je niet goed snik?
Zie je niet dat ik 
Ben gekleed in het allerfijnste goud
En ik ben geen man die zo maar even trouwt”
En dat was dan het einde van de liefde van de tol 
En het balletje bleef moederziel alleen
Want de tol werd weer gevonden
Ongedeerd en ongeschonden
En hij snort weer door de straten als voorheen