Het einde van de zesde dag
was het dat God zijn schepping overzag
en dat Hij knikte met een milde lach,
zo blij was Hij met Zijn bonte dieren,
Zijn kolkende rivieren,
Zijn vurige vulkanen
en wijde oceanen.
Hoe schoon was dit alles voor het oog.

Er waren zoveel kleuren groen
waaraan pencelen niets meer hoefden doen,
't was als een vreemd, maar heerlijk visioen,
zo mooi was het pas ontwaakte leven
in al die groene dreven,
langs woest begroeide zomen
van eindeloze stromen.
Hoe schoon was dit alles voor het oog.

De merel zat onwennig
in zijn eerste zwarte pak
en sleep zijn nieuwe snavel
aan een splinternieuwe tak.
De jonge beren lachten
om hun ruige, bruine vacht,
en de vos keek wat onthutst
toen hij een twijgje brak.

Er waren zoveel kleuren blauw,
de hemel zwoer de zeeën eeuwig trouw,
en speelde met de eerste morgendauw, 
zo mooi waren alle verre landen,
de ongerepte stranden,
de trillende woestijnen,
de heuvels en ravijnen.
Hoe schoon was dit alles voor het oog.

En God schiep ook de mensen
aan het einde van die week,
maar was nog niet voldaan
toen Hij ze kritischer bekeek.
En zo kon het gebeuren
dat Hij met die vele kleuren
van Zijn hemels palet,
de mens opnieuw bestreek.

En de wereld van de eerste tijd
kende geen zorgen, spanningen of strijd,
het was een wereld zonder haat en nijd,
zo blij waren al die nieuwe mensen,
zij hadden weinig wensen,
zij leefden nog in vrede
maar het is zo lang geleden.
Waarom is die tijd voorgoed voorbij?
Waarom is die tijd voorgoed voorbij?