Na de grote revolutie op de dierenboerderij,
toen de herenboer onthoofd was waren alle dieren vrij.
En ze snaterden en gakten, loeiden, blaften luid doorheen:
“Voortaan is het één voor allen, voortaan blijft het allen één.”

En het vette roze varken riep:
“Nu is de zaak gezond.”
En hij slobberde rond
en schurkte in zijn eigen…

Maar na veertien dagen eten was opeens da haver op
en de paarden stonden hongerig met uitgeteerde kop.
Tot de hengst zei: “Kameraden, kies met mij de faire dood.
Onze opbrengst bij de vilder helpt de anderen uit de nood.”

En het varken riep: “Eet paardenvlees,
goedkoop en zeer gezond.”
En hij slobberde rond
en schurkte in zijn eigen…

Toen is na een hevig onweer ’t pluimvee van de leg geraakt.
’t Varken zag het en sprak: “Vrienden, in dit land wordt niet gestaakt.
Als je hier niet meer van nut bent loop dan snel naar de poelier.
Offer eigen vlees en veren ter bevrijding van het dier.”

En het varken riep: “eet kippenbout, 
niet duur en zeer gezond.”
En hij slobberde rond
en schurkte in zijn eigen…

Door de slacht van al die dieren kwam er personeelsgebrek.
Maar de os sprak: “Ach, dan neem ik nog meer lasten op mijn nek.”
Van die overmaat aan arbeid werd de os natuurlijk ziek.
En het zwijn bracht zijn kadaver rechtstreeks naar de lijmfabriek.

En het varken riep: “Koop beenderlijm,
’n cent of wat het pond.”
en hij slobberde rond
en schurkte in zijn eigen…

Eindelijk had het vette varken op de dierenboerderij
door gebrek aan beter dieren de volmaakte heerschappij.
Maar op een nabije hoeve nam een veeboer zijn geweer
legde aan en schoot het varken in zijn volle glorie neer.

En het Varken riep als laatste kreet:
“Jij imperialist!”
Daarmee was de kringloop rond
de revolutie uitgewist.



Muziek: Miel Cools 
Tekst: Ernst Van Altena