‘k Was in het land der blinden
en Éénoog was er koning;
Voor Éénoog gaven de blinden
een doorlopende vertoning.
Ze mengden gif, ze spoten gif
of lieten gif op straat staan.
Eénoog kneep nog een oogje dicht
en hief een plechtig lied aan:

Sodeju, sodeja,
ting-ting zegt de kassa-la

‘k Was in het land der doven
en Éénoor was er koning.
Daar schreeuwden massa’s mensen dor
al eeuwen om een woning.
Daar hoorde men het heien
voor kerken en voor banken.
En Éénoor lei de eerste steen
en liet zich blij bedanken.

Sodeju, sodeja,
ting-ting zegt de kassa-la

‘k Was in het land der kuchers
en Éénlong was er koning.
De mens die er het langste hoest
die geeft hij een beloning.
Daar telde men de vogels trouw
die stierven op hun vluchten
en Éénlong telde dapper mee
en zijn ene long moest zuchten.

Sodeju, sodeja,
ting-ting zegt de kassa-la

‘k Was in het land der lammen
en Éénbeen was er koning.
Een auto nam zijn kinderbeen
al heel lang voor zijn kroning.
Het snelverkeer vreet kind na kind
en is niet te bestrijden.
“Wie nog op straat komt kan de dood”,
zegt Éénbeen, “lang vermijden”.

Sodeju, sodeja,
ting-ting zegt de kassa-la

‘k Was in het land der stommen
de Bamibàl was er koning.
Ze zwommen er met volle mond
gewoon in melk en honing.
En spraak’loos hield dat verre land
zich kauwend van de domme.
Maar ‘k zei het al, ’t is ver van hier,
ginds in het land der stommen.

Sodeju, sodeja,
ting-ting zegt de kassa-la

‘k Was in het land der doden
en niemand was er koning.
Men wilde er noch huis noch groen,
noch poeders, noch verschoning.
Boven hun lege schedelpan
de bruine dorre zoden;
daarop de dode kevertjes,
daaronder dooie doden.

Sodeju, sodeja
Eindelijk zwijgt de kassa-la.



Muziek: Miel Cools
Tekst: Ed Leeflang