Hij ging al zestien jaren keurig naar het postkantoor in Grauw
Hij was getrouwd met zijn loket
Hij stempelde zich groen aan giro blauw
Zo eerlijk en bescheiden als die Fred was er niet een
Wie vermoede in zo nette man nou ooit
Een lonesome cowboy.

Die droomde van de verte, pistolen en paarden in galop
De schaduw van zijn hoed valt rond over zijn vierkante kop
Zijn lage stem en warme blik die maakte bijna alle vrouwen gek
Ze wachtten smachtend op de komst van Fred de lonesome cowboy. 

Fred de lonesome cowboy, Fred wat maak je me nou boy
Gaat toch uit Grauw boy de lonesome cowboy

Zo ploeterde die Fred nog 1, 2, 3, 4 jaren door
Toen hield hij op met denken en ging er op een mooie dag vandoor
Hij stapte op zijn paard en kwam 's avonds laat in Drachten aan
En spoedig kende ieder hem als Fred de lonesome cowboy
Hij schoot een man in Harlingen twee verse blauwe bonen door zijn hoofd
Omdat die op de pont een oma uit Terschelling had beroofd
Zo kwam Fred zijn mooie droom hem toch nog erg duur te staan
Ach wat jammer is dat nou van onze Fred de lonesome cowboy

Nu zit hij al weer jaren in een vriendelijk herstellingsoord
Waar s`nacht in de gangen een eenzaam hoefgetrappel wordt gehoord
De dokters en verplegers zeggen altijd nog “Dag meneer van Dam”
Maar voor zichzelf en de patiënten blijft hij Fred de lonesome cowboy

Fred de lonesome cowboy, Fred wat maak je me nauw boy
Dat loopt uit de klauw hoor, de lonesome cowboy
De lonesome cowboy, de lonesome cowboy.