De sneeuw kwam vannacht
als een sluier zo zacht
en bedekt in het rond
als een mantel zo bont
de ijskoude grond.

Mijn kind kwam vannacht,
ik heb zolang gewacht.
Sinds mijn liefste verdween
en de zon niet meer scheen,
was ik zo lang alleen.

Nu mag je slapen gaan,
droom van nu af aan
dat de lente weer terugkomt bij mij.
Nu mag je slapen gaan,
droom van nu af aan
dat de lente weer terugkomt bij mij.

O mijn liefste, mijn hart,
verlaten, verward.
Ik heb jou zo bemind
maar mijn leven begint
weer opnieuw met ons kind.

Nu mag je slapen gaan...





(c) Lennaert Nijgh / Hans van Hemert